Κάποιες μέρες νιώθω μια απέραντη μοναξιά. Δεν εννοώ την ανθρώπινη παρουσία γύρω μου. Αναφέρομαι στην απέραντη αγάπη που κάποιοι την ονομάζουν Θεό, άλλοι Βούδα, κάποιοι Οντίν και πάει λέγοντας.
Δεν με νοιάζει να το βαφτίσω για να το αισθανθώ. Ή χρειάζεται και μόλις το αντιλαμβάνομαι; Αν του δώσω όνομα, θα παρουσιαστεί με την αόρατη μορφή του; Θα βάλει το χέρι του, όπως λέμε; Ήταν τόσο απλό τόσο καιρό;
Πάντα έλεγα ότι το ταβάνι του σπιτιού μου το εμποδίζει να με προσέξει. Οι τοίχοι τριγύρω μου. Το μαύρο σύννεφο που με συνοδεύει όλη μέρα, ίσως και τη νύχτα όταν κοιμάμαι. Αν του δώσω όνομα, θα διαλύσει αυτά τα εμπόδια και θα με λούσει αυτή η ανιδιοτελή αγάπη;
It’s just little big me 